بررسی حساسیت کنتراست درکودکان مبتلا به نارساخوانی (دیسلکسیا)

مقدمه و اهداف مطالعات نوروفیزیولوژیک اشاره بر این دارد که دیسلکسیا نتیجه اختلال در قسمت مگنوسلولار سیستم بینایی است .بیشتر شواهدی که اثبات کننده این نظریه است درنتیجه مطالعات حساسیت کنتراست بدست آمده است. در مطالعه حاضر حساسیت کنتراست کودکان دیسلکسیک وهمتایان غیر دیسلکسیک مقایسه شدند. مواد وروش ها آستانه کنتراست67 نفرکه شامل26  دانش آموز دیسلکسیک (میانگین سنی 33/1 ± 76/8) و41 دانش آموز غیر  دیسلکسیک (میانگین سنی 40/1 ± 07/9) بود، با استفاده از تست حساسیت کنتراست (fract)  freiburg acuity and contrast testنسخه 7/3 در فرکانس فضایی cpd 5  در هردو چشم اندازه گیری شد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات نیز از آزمون های آماری t-test  وmann-whitney استفاده شد. یافته ها  میانگین آستانه کنتراست چشم راست  در گروه دیسلکسیک (12/0 ± 62/0) و گروه کنترل (15/0 ± 68/0) اندازه گیری شد. تفاوت معنی داری بین میانگین حساسیت کنتراست در چشم راست هردوگروه مشاهده نشد (279/0 = pvalue) . میانگین آستانه کنتراست چشم چپ  در گروه دیسلکسیک (16/0 ± 61/0) و گروه کنترل  (15/0 ± 67/0) اندازه گیری شد. در چشم  چپ  نیز در هر دو گروه  از  لحاظ آماری اختلاف معنی داری دیده نشد. (124/0 = pvalue) نتیجه گیری بر طبق پژوهش حاضر اختلالات خواندن در افراد دیسلکسیک مرتبط با کاهش حساسیت کنتراست نمی باشد. این مطالعه فرضیه نقص سیستم مگنوسلولار بینایی در دیسلکسیا راتایید نمی کند.